O yüzden aklım hep yollarda. Anlık karar verip yola çıkabiliyorum. Karşıma ne çıkacak ben de bilmiyorum. Bazen yoldayken pişman oluyorum, bazen gittiğimde. Bazen de iyi ki diyorum. Bunu bu şekilde ifade ettiğimde de ne plansız adamsın diyorlar.
Ne kadar yarınlarımı düşünmüyor gibi hareket etsem de, aslınsa belirli başlı şeylerin hesabını kitabını yapıyorum.
Mesela seneler önce bir karar aldım. Banyonun ıslak zeminine basarak değil bir yosuna basarak. Balkondan değil bir uçurumdan düşüp ölmek istiyorum. Bakın mesela bu da bir plan.
Kırkıma merdiven dayadığım şu günlerde geri kalan ömrümü ve birikimlerimi dönerin son lokmasını ayranın son yudumuna denk getirir gibi denk getirmeye çalışıyorum bir de. Planım çok değişiyor ama ekonomi programlarımız kadar değil neyse ki.
Ülkemdeki ekonomik krizler yüzünden her sene bu vadeyi geri çekmek zorunda kalıyordum. Seksenimde ölsem rahat rahat yaşayıp ölüyorum diye başlattığım süreci her sene 2- 3 yıl geri çekiyordum.
Neyse ki canım ülkem bu konuda da bana yardımcı olmuyor değildi. Yani sonsuz bir kaynak üzerinde de olsam ülkemde yaşanan krizler zaten yaşama şansımı azaltıyor, hatta mucizelerle açıklıyordu. Darbesiydi, krizleriydi, kerizleriydi derken ben maddi yönden 2-3 yıl yaşama planlarımı geri çekerken o 3-5 yıl geri çekiyordu.
Fakat bu son senelerde ekonomik krizler öyle belimizi büktü ki üç beş değil 10-15 attık takvimlerden.
Bu hesaba göre benim geçen sene ölmem ya da ölüm gibi bir şey olması gerekirdi. Öldürür gibi de oldu aslında. Bir nefesimi kesti. Aksilikler, ihanetler, felaketler yaşamadık değil, ama yine de borçluyum hayata. Konu hayata borçlu olmaksa bizim ailenin bu konuda hesabı erken ödeyip masadan kalktığını bizzat babamdan biliyorum.
Her an kalkacak gibi yarım g.t oturduğumuz bu hayatta kısıtlı kaynakları (yazar burada zamandan bahsediyor) en iyi şekilde kullanın dostlar. Günün sonunda dükkan kapandığında fakat iyi yedik, yalnız güzel yedik diyerek masadan kalkmanız dileğiyle. Kabul edelim güzel yedik…
